انگل اجتماع

من انگل رو اینطور تعریف میکنم : موجودی که از محیط پیرامون خود استفاده میکند بدون اینکه هیچ منفعتی برای محیط داشته باشد.

یک کارگر قطعا نمیتونه انگل اجتماع باشه حتی اگه معتاد باشه و هزار اخلاق بد دیگه داشته باشه. چون کارگر به هر حال داره کار میکنه و در قبال مزدی که دریافت میکنه، خدماتی به اجتماع ارائه میده. یک پرستار، خلبان و یا معلم هم نمیتوانند انگل محسوب شوند. اما آیا ما در ایران انگل اجتماع داریم ؟ چه افرادی رو میتونیم انگل اجتماع خطاب کنیم ؟

جواب مثبت هست. انواع مختلفی انگل اجتماع در ایران داریم که در زیر به نمونه های آن اشاره میکنم.

1- معتادهایی که هیچ شغل و کاری به جز نشعگی ندارند. این طور افراد رو حتما در پایین شهر و یا حاشیه های شهرهای بزرگ زیاد دیدین. هر چند که برنامه های خوبی برای ساماندهی و درمان این قشر انجام شده اما همچنان این طور افراد به وفور یافت میشوند.

2- آقا زاده هایی که در پست های مهم قرار گرفته اند. این افراد که جدیدا با واژه "ژن خوب" خطاب میشوند، بدون داشتن هیچگونه شایستگی و لیاقتی در یک سمت مهم قرار میگیرند. هر چند که این افراد در ظاهر کار میکنند ولی در باطن ماجرا، کار آنها ضرر به جامعه است و حتی از کسانی که هیچ کاری نمیکنند هم یک درجه پست تر هستند.

3- سمتهای رابطه ای که واسطه حزب و جناح به دست می آید. این مورد هم مشابه با مورد بالاست و افراد بدون در نظر گرفتن شایستگی و تنها بر اساس روابط جناحی و فامیلی در سمتهایی قرار میگیرند. متاسفانه اکثر مدیران مملکت ما همینگونه انتخاب میشوند و نتیجه آن هم مشخص است و به وضوح مشاهده میکنیم.

4- کسانی که دین را دکان خود کرده اند. از این دست افراد که متاسفانه در جامعه به وفور یافت میشود و به زعم بنده، بعد از انقلاب اسلامی این گونه افراد مجال بیشتری برای بیکاری و انگل معاشی پیدا کردند و همین مساله یکی از مهمترین دلایلی هست که دین را از چشم مردم انداخته است. بزرگانی چون علامه طباطبایی تا آخرین سالهای حیات خود از راه کشاورزی و سایر روشها امرار معاش میکردند و هرگز خود را آلوده دین فروشی نکردند. متاسفانه مبلغان دین در کشور ما در حال تخریب وجهه ی عمومی دین در نزد مردم هستند تا جیب خود را پر کنند و نتیجه کارشان هم از اوضاع جامعه کاملا مشخص است.

قطعا انگل های دیگری هم در جامعه ما هستند و وجود این همه انگل باعث شده که ایران از جایگاه اصلی خود دور بماند. حقیقت تلخ این است که کشور ما در دید جامعه جهانی یک انگل محسوب میشود که تنها مصرف کننده دستاوردهای سایر کشورهاست. صادرات ما محدود به منابع طبیعی و خدادایست که همان ها هم مدیریت درستی ندارد. البته فرش دستباف ایران در این بین یک استثناء است.

امید که ملت ایران از خواب ناز خود بیدار شوند و به دنبال کسب جایگاه واقعی خود در جهان باشند.